Historia chelatacji

Historia Chelatacji – kompleksy chelatowe

Historia chelatacji jako metody terapeutycznej, jak to często w bywa, zaczęła się od przypadku.

EDTA –  związek chemiczny używany w chelatacji został uzyskany w wyniku syntetyzy po raz pierwszy przez austryjackiego chemika Ferdinanda Munza w 1935 roku i opatentowany przez niego w Niemczech i w Stanach Zjednoczonych w 1941 roku.

Początki chelatacji

Zdolność tego związku do wiązania jonów metali ciężkich i usuwania ich z organizmu wykorzystano po raz pierwszy w 1948 r. w USA. Wtedy to podczas odtruwania pracowników fabryki akumulatorów ołowianych podano właśnie EDTA (etylenodiaminotetraacetic). Wyniki eksperymentu były zaskakujące. Okazało się, że u pacjentów jednocześnie występuje zanikanie objawów miażdżycy, co wpływa na polepszenie samopoczucia i stanu zdrowia. Ustąpiły u nich dolegliwości występujące w takich chorobach jak dusznica bolesna, chromanie przestankowe, zaburzenia krążenia mózgowego. Zanotowano poprawę widzenia, słuchu, węchu, wzrost energii życiowej. Tej poprawy nie mogło spowodować jedynie usunięcie ołowiu! Od przypadkowego odkrycia, jak to często w medycynie się zdarza, dzielił już tylko krok do wykorzystania EDTA w profilaktyce i leczeniu wielu groźnych chorób.

Raporty na temat działania chelatacji EDTA i jej wpływu na miażdżycę spotkały się z zainteresowaniem lekarzy, ale nie została ona wprowadzona do użytku, choć już w 1961 roku stwierdzono, że “lek ten może być bezpiecznie używany”.

Wzrost popularności chelatacji

Popularność terapii chelatowej zaczęła wzrastać. Nikt nie kwestionował stosowania EDTA przy zatruciach metalami ciężkimi, ale wciąż lekarze prowadzili badania nad skutecznością terapii w leczeniu miażdżycy.

Od 1953 dr Norman Clarke i jego współpracownicy ze Szpitala Opatrzności Bożej z Detroit, opierając się na tym, że wapń stanowi istotną część płytki miażdżycowej, a sól dwusodowa EDTA chelatuje wapń, zaczęli stosować terapię chelatacyjną tym związkiem u chorych ze schorzeniami miażdżycowymi układu sercowo-naczyniowego.

W 1956 spośród 20 pacjentów z dusznicą bolesną (angina pectoris) poddanych terapii chelatacyjnej z użyciem EDTA, u 19 stwierdzili “znaczącą (remarkable) poprawę”.

W 1960 Kitchell i Meltzer ze Szpitala Prezbiteriańskiego w Filadelfii opublikowali pracę przedstawiającą dobre wyniki przy stosowaniu terapii chelatacyjnej w chorobie wieńcowej. Aczkolwiek u żadnego z 10 pacjentów bezpośrednio po podaniu serii 20 wlewów EDTA nie stwierdzili poprawy, to po 3 miesiącach od kuracji poprawę odnotowano u 9 z 10 pacjentów. Autorzy ci potwierdzili skuteczność i wartość terapii w kolejnym artykule.

Poczynając od 1982 roku, opublikowano wiele naukowych artykułów, w których prezentowano wyniki badań nad wpływem terapii chelatowej na liczne wskaźniki laboratoryjne i kliniczne. Pozytywny skutek terapii został wskazany m.in. w odniesieniu do: cholesterolu HDL i całkowitego.

Dobre efekty wpływu chelatacji przy terapii miażdżycy potwierdzają badania heidelberskie (1985 r.), duńskie (1991 – 1992) i nowozelandzkie (1994 r.). Terapia chelatowa, oprócz oczyszczania naczyń krwionośnych, powoduje także powstrzymanie procesów miażdżycowych.

Wyniki badań potwierdzające korzystny wpływ chelatacji u osób z chorobami serca przedstawiono  na dorocznej sesji naukowej Amerykańskiego Towarzystwa Kardiologicznego 5 listopada 2012 w Los Angeles. W raporcie z badania stwierdzono, że długotrwała terapia zmniejsza ryzyko zawałów serca, udarów i innych problemów sercowo-naczyniowych aż o 18 proc.

 

Terapia jest bardzo popularna na świecie. Tylko w Stanach Zjednoczonych z powodzeniem stosuje ją ponad 2000 lekarzy. Są oni zrzeszeni w ACAM (American College of Advacement Medicine), które służy wymianie doświadczeń, prowadzeniu badań oraz opracowaniu standardów leczenia. Według statystyk ACAM terapię przeprowadza się rocznie u ponad miliona pacjentów.

Źródło: wikipedia